W Dzień Ojca w końcu postanowiłem podziękować mężczyźnie, który pojawił się w moim życiu po śmierci mojego biologicznego ojca. Przybyłem z serdeczną kartką, przepisem mamy na cytrynowy batonik i dziesięcioma latami wdzięczności. Nie spodziewałem się, że odejdę ze łzami w oczach, zdruzgotany prawdą, której nigdy sobie nie wyobrażałem.
Moja mama wyszła za Gary’ego, gdy miałem 15 lat. Mój ojciec zniknął, gdy byłem niemowlęciem i przez większość mojego życia byliśmy z mamą jedynymi osobami. Kiedy przyprowadziła Gary’ego do domu, nie wiedziałem, co o nim myśleć. Ale był miły i cierpliwy, zawsze naprawiał zepsute rzeczy w domu, występował w szkolnych przedstawieniach i smażył idealne naleśniki w niedzielne poranki. Nigdy nie nazywałem go „tatą”, ale w głębi duszy zastanawiałem się, czy kiedykolwiek będę.
Nigdy nie wymuszał kontaktu. Po prostu był – stały, wspierający, troskliwy. Kiedy moja mama zmarła na raka dwa lata temu, wspieraliśmy się nawzajem. Niewiele, ale wystarczająco. Wystarczająco, żeby pozostać w kontakcie.
Teraz, mając 25 lat, mieszkając w innym stanie i pracując jako grafik, postanowiłem, że ten Dzień Ojca to czas, by zamknąć ten emocjonalny krąg. By mu podziękować. Upiekłem cytrynowe ciasteczka, wziąłem do ręki książkę o II wojnie światowej, o której kiedyś wspominał, i napisałem mu kartkę wypełnioną wszystkim, czego nigdy nie powiedziałem na głos. „Nie byłeś moim ojcem z krwi i kości” – napisałem – „ale jesteś tutaj. Zostałeś. Byłeś ważny”.
