Wiara, że pieniądze rozwiązują wszystko
Adrian Beaumont zawsze uważał, że pieniądze mogą wszystko naprawić. W wieku czterdziestu dwóch lat był jednym z najbardziej znanych miliarderów w Nowym Jorku – magnatem technologicznym z wieżowcami noszącymi jego nazwisko, penthouse’em wypełnionym bezcennymi dziełami sztuki i tak napiętym grafikiem, że nigdy nie było miejsca na ciszę. Od sal konferencyjnych po prywatne odrzutowce, wiódł życie podziwiane przez wielu, zazdroszczone przez jeszcze większą liczbę osób, a jednocześnie całkowicie nietknięte prawdziwym cierpieniem.
Spotkanie w burzy
Pewnej nocy jego samochód zatrzymał się na zatłoczonym skrzyżowaniu. Deszcz bębnił o dach, a kierowca przeklinał na ruch uliczny. Przez szybę Adrian dostrzegł drobną postać przyciśniętą do latarni. Chłopiec – nie starszy niż dwunastoletni – stał drżąc z zimna, przemoczony do szpiku kości, ściskając coś do piersi. Uniósł rękę do przechodniów, błagając o pomoc, ale większość się odwróciła.
Adrian poczuł niezwykłe szarpnięcie. Opuszczając szybę, ryk burzy wypełnił samochód. Wtedy zdał sobie sprawę: zawiniątko w ramionach chłopca to nie było po prostu „coś”. To było dwoje maleńkich niemowląt, owiniętych w cienkie kocyki, których ciche łkania niemal zagłuszał deszcz.
„Zjedź na pobocze” – rozkazał Adrian.
