Slavik w końcu wracał do domu po długim, wyczerpującym dniu na placu budowy.
Letni upał był duszący, przygniatał go niczym niewidzialny ciężar. Ubranie przylegało do ciała, przesiąknięte potem.
Gdy skręcił w cichą uliczkę za starym supermarketem, mając nadzieję skrócić sobie drogę o kilka minut, zatrzymał go cichy dźwięk – kruchy, przerywany szloch.
To był płacz dziecka.
Zatrzymał się, rozglądając się dookoła. Płacz dochodził z zaparkowanego samochodu – eleganckiego, drogiego auta z mocno przyciemnianymi szybami.
Tylko dla ilustracji
Podchodząc, Slavik zajrzał do środka i zobaczył niemowlę na tylnym siedzeniu.
Dziecko nie mogło mieć więcej niż rok, z zarumienionymi policzkami, popękanymi ustami i szklistymi, przymkniętymi oczami. Wyglądało na bliskie omdlenia.
Slavik instynktownie chwycił klamkę, próbując każdej z nich, ale wszystkie były zamknięte. Wnętrze samochodu musiało przypominać piekarnik.
Panika wzbierała w jego piersi. Zawahał się, rozdarty – wybicie szyby w samochodzie mogło mieć poważne konsekwencje.
Ale potem jego wzrok znów utkwił w dziecku, ledwo przytomnym i wyraźnie cierpiącym.
