Nazywam się Richard i w tym roku kończę 61 lat. Moja żona zmarła osiem lat temu i od tamtej pory moje życie toczyło się w długich korytarzach ciszy. Moje dzieci były na tyle miłe, że zaglądały, ale ich życie kręciło się zbyt szybko, żebym mógł je uchwycić. Przychodziły z kopertami z pieniędzmi, zostawiały lekarstwa i znowu odchodziły.
Myślałem, że pogodziłem się z samotnością, aż pewnej nocy, przeglądając Facebooka, zobaczyłem imię, którego myślałem, że już nigdy nie zobaczę: Anna Whitmore.
Anna, moja pierwsza miłość. Dziewczyna, z którą kiedyś obiecałem sobie, że się ożenię. Miała włosy w kolorze jesiennych liści, a jej śmiech był piosenką, którą pamiętałem do dziś, po czterdziestu latach. Ale życie nas rozdzieliło – jej rodzina nagle się przeprowadziła, a ona wyszła za mąż, zanim zdążyłem się pożegnać.
Kiedy znów zobaczyłem jej zdjęcie – siwe pasma we włosach, ale wciąż ten sam delikatny uśmiech – poczułem, jakby czas się cofnął. Zaczęliśmy rozmawiać. Stare historie, długie rozmowy telefoniczne, potem randki przy kawie. Ciepło było natychmiastowe, jakby dekady między nimi nigdy nie miały miejsca.
