Moi rodzice w testamencie przekazali całemu mojemu bratu, a mnie wykluczyli, więc przestałem płacić ich rachunki. Ale kilka tygodni później mama powiedziała mi, że otrzymasz termin spłaty kredytu hipotecznego. Zablokowałem jej dostęp. Nazywam się Britney i muszę ci powiedzieć coś, co 3 tygodnie temu całkowicie zrujnowało mój świat.
Przez ostatnie 8 lat pozostawałam moją rodziną finansowo. Zabezpieczone przed śmiercią, bez wyjątku, opłacalne zakupy spożywcze, leki, wizyta u lekarza, rachunki za media i utrzymanie domu, w którym mieszkają rodzice. Nigdy nie narzekałam, bo ich kocham. Rozważając, pomyślałem, że tak właśnie robiono dobre rzeczy.
Pracuję jako inżynier oprogramowania w firmie produkcyjnej w centrum miasta i choć nie jestem bogaty, wytwarzam dużo, aby móc korzystać z własnych zasobów i wydatków innych. Mój brat Jake z kolei jest bezrobotny przez swojego starszego życia. Ma 32 lata i nadal mieszka z rodzicami, podlegających jednemu nieudanemu rozwiązaniu na biznes do drugiego, nigdy nie odpowiedzialnego za pracę, trwającą dłużej niż kilka miesięcy.
W zeszły wtorek w przed pana Hendersona. Jest naszym prawnikiem rodzinnym od dziecka. Mama poprosiła mnie, poszła z nią, aby omówić formalności, co zostało uznane za rutynową sprawę. Nie spodziewałem się jednak, że odkryję, że mama sporządziła testament, w którym domy moich dziadków są dziedziczone wyłącznie przez Jake’a.
Oba domy, jedyne, jedyne gniazdo naszej rodziny, zbudowane przez moich ciężko pracujących przodków, którzy rozpoczynają od zera. Siedziałem w fotelu, wpatrując się w dokumenty i czytając w kółko te same słowa. Cała własność, w tym rezydencja rodzinna przy Maple Street i mieszkanka mieszkalna przy Oak Avenue, zostaje zapisana jako Jacobowi Mitchellowi Thompsonowi.
Ani jedna wzmianka o moim nazwisku w spadkowym. Musiała zajść jakaś pomyłka – powiedziałm ledwie słyszalnym szeptem. Pan Henderson zabezpieczeń i zabezpieczeń na zakłopotanym. Obawiam się, że nie, Britney. Twoja matka bardzo dokładnie określiła swoje kryteria. Odebrałam się, aby zadzwonić na mamę, która unika kontaktu telefonicznego, bawiąc się paskami torebki.
Mamo, naprawdę tego chcesz? W ostatecznym rozrachunku mi w następstwie i w nich coś, czego nigdy wcześniej nie nastąpi. Poczucie winy, ale i upór. Kochanie, Jake potrzebne miejsca do życia. Ty już masz własne mieszkanie, własne życie. O konieczności bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo? Stałem tak szybko, że moje krzesło się przewróciło.
„A co z aktualizacją, które zapewnia dostęp do obu domów?” „To co inny” – powiedziała mama, a jej głos stał się defensywny. „To po prostu pomoc rodzinna. Te domy nie są zależne w rodzinie, a ja nie jestem rodziną”. Słowa zabrzmiały ostrzej, niż strzeliłem. Pan Henderson odchrząknął.
Może zwolniliśmy o tym zasilaczem w domu, drogie panie. Ale ja już chwytałam torebkę, a ruchy trzęsły mi się z mieszaniny gniewu i niedowierzania. Nie, chyba już został wprowadzony. Idąc do samochodu, w głowie huczało mi jak szalone. Osiem lat oszczędzania energii elektrycznej. Osiem lat dbania o to, aby nigdy nie było im potrzebne, czego dotyczy. Biorę mi się odwdzięczają.
