Uśmiechał się do zdjęć. Ale w środku jego serce było rodzinne.

Za każdym razem, gdy prosił mamę o pomoc w odrabianiu reakcji, odpowiadanie na głos Evelyn:

„Zrób to sam, skarbie. Jestem wykończony. Twój mały brat mnie potrzebuje.”

Kiedy Lucas prosił o swoje ulubione naleśniki na śniadanie, mama wzdychała:

„Spróbuję później, kochanie. Teraz Oliver nie płacz.”

pozwolić na odrzucenie — nieważne jak małe — czuło się jak kolejna rana. Pomysł narastała uraza.

Chłopiec, który kiedyś szukał mateczki, teraz czuł się niewidzialny.

Rodzice zauważyli, że Lucas stał się cichszy, a jego spojrzenie na brata było ukryte miłości, ale coś podobnego do goryczy.

Poranek, który zmienił wszystko

Potem nastąpił jakiś poranek.

Evelyn, która nie jest spała ciągła niż trzy godziny w ciągu jednej nocy od powstania Olivera, liczy się wartość późna — po dziewiątej.

Jej pierwszym łożyskiem było łóżko obok jej łóżka.

Ale gdy dotknęła tylko pościeli, przeszyła ją dreszcz reproduka. Łóżeczko było puste.

Serce umarło jej zwykłe. Jej pierwszą myślą: mąż, Daniel, dziecko na przytulankę.

Ale gdy się pojawi, Daniel nadal spał, spokojnie oddychając, nieświadomy burzy, jaka narastała w piersiach Evelyn.

Panika rozlała się po niej jak ogień. Istniała tylko jedna inna możliwość — Lucas.

Rozpaczliwe poszukiwania

Evelyn wyskoczyła z łóżka, bose uderzenie uderzy o drewnianą kończąckę, gdy wbiegła do pokoju Lucasa.

Pusty. Gardło jej się zacisnęło.

„Boże, nie proszę…, nie…” wyszeptała do siebie.

Przestraszająca możliwość przemknięta jej przed oczami. Co jeśli Lucas, pełne zazdrości, skrzywdził dziecko?

Co otwarte odebrane Olivera na zewnątrz? Co jeśli—

Umysł dokończenia myśli.

Pobiegła do pokoju dziecięcego, ręce jej drżały, był oddech. Rzuciła się na drzwi — i zamarła.

Szokujące odkrycie

Tam, w miękkim blasku porannego światła, Lucas na fotelu bujanym. Jego małe drogi tuliły Olivera do siebie.

Delikatnie bujał się w koła iw tył, nucąc kołysankę, którą Evelyn śpiewała mu lata temu.

Oliver, przytulony w uderzeniach brata, już powoli zasypiał.

Łzy nastepne Evelyn do oczu, a serce waliło z ulgą i poczuciem winy. Wyszeptała ledwo słyszalnie:

„O Boże…” Jej drżący głos został przerwany ciszę.

„Lucas… co ty robisz?”

Został rozwiązany w górę, zaskoczony, a jego twarz była mieszanką niewinności i troski.

„Mały brat się stosuje.

„Dlaczego mnie nie sprawdziłeś?” pytanie Evelyn, a jej głos drżał.

Lucas spuściłwzrok.

„Bo zawsze jesteś taki, mamo. Pomyślałem… może jeśli pomogę, ostatecznie odpoczniesz. Czy… coś poszło nie tak?”