Wiara, że pieniądze rozwiązują wszystko
Adrian Beaumont zawsze uważał, że pieniądze mogą wszystko naprawić. W wieku czterdziestu dwóch lat był jednym z najbardziej znanych miliarderów w Nowym Jorku – magnatem technologicznym z wieżowcami noszącymi jego nazwisko, penthouse’em wypełnionym bezcennymi dziełami sztuki i tak napiętym grafikiem, że nigdy nie było miejsca na ciszę. Od sal konferencyjnych po prywatne odrzutowce, wiódł życie podziwiane przez wielu, zazdroszczone przez jeszcze większą liczbę osób, a jednocześnie całkowicie nietknięte prawdziwym cierpieniem.
Spotkanie w burzy
Pewnej nocy jego samochód zatrzymał się na zatłoczonym skrzyżowaniu. Deszcz bębnił o dach, a kierowca przeklinał na ruch uliczny. Przez szybę Adrian dostrzegł drobną postać przyciśniętą do latarni. Chłopiec – nie starszy niż dwunastoletni – stał drżąc z zimna, przemoczony do szpiku kości, ściskając coś do piersi. Uniósł rękę do przechodniów, błagając o pomoc, ale większość się odwróciła.
Adrian poczuł niezwykłe szarpnięcie. Opuszczając szybę, ryk burzy wypełnił samochód. Wtedy zdał sobie sprawę: zawiniątko w ramionach chłopca to nie było po prostu „coś”. To było dwoje maleńkich niemowląt, owiniętych w cienkie kocyki, których ciche łkania niemal zagłuszał deszcz.
„Zjedź na pobocze” – rozkazał Adrian.
Kierowca zawahał się, ale Adrian już wchodził w ulewę. Jego drogi garnitur natychmiast do niego przylgnął. Oczy chłopca rozszerzyły się, pełne zarówno desperacji, jak i ostrożności.
„Proszę pana” – wyjąkał chłopiec. „Potrzebujemy tylko jedzenia. Moje siostry… marzną”.
Adrian uklęknął, krople deszczu spływały mu po twarzy. „Gdzie są twoi rodzice?”
Podbródek chłopca zadrżał. „Odeszli. Oboje. Zostałem tylko ja. Proszę, nie zabieraj ich”.
Adriana bolała pierś. Bez mrugnięcia okiem zawarł umowy warte miliardy dolarów, ale w tej chwili – patrząc w przestraszone oczy dziecka tulącego swoje małe siostry – zaniemówił.
