Nianie nigdy nie były na stałe – narzekały na napady złości i samotność. Ale Rosa została. Teraz zrozumiał dlaczego.
Tej nocy nie mógł spać. Siedział w gabinecie, wpatrując się w rodzinne zdjęcia, a obraz Rosy i jego dzieci odtwarzał się w jego głowie.
Następnego ranka wezwał ją. „Dlaczego była pani wczoraj w pokoju dziecięcym?” Jego ton był ostry.
„Przepraszam, panie Grant” – powiedziała cicho. „Bliźniaki miały koszmary. Błagały mnie, żebym nie wychodziła. Nie chciałam pani budzić”.
„Dlaczego po prostu nie odesłał ich z powrotem do łóżek?” – naciskał.
Zawahała się. „Bo czasami dzieci nie potrzebują zasad. Po prostu potrzebują kogoś przy sobie”.
Jej słowa głęboko zapadły mu w pamięć.
Przez kolejne dni Aleksander obserwował. Widział, jak Rosa klęka, by zawiązać sznurowadła, uważnie słuchała opowieści Ethana o klockach Lego, nuciła hiszpańskie kołysanki przy śniadaniu. Jego dzieci promieniały wokół niej.
Pewnego wieczoru przy kolacji Emma zaćwierkała: „Tato, czy wiesz, że Rosa sprawia, że potwory odchodzą?”. Ethan dumnie skinął głową.
Zazdrość i poczucie winy dręczyły go. Rosa dała im miłość, której on im odmawiał.
Później, patrząc, jak otula bliźnięta, zapytał cicho: „Czy kiedykolwiek ci się to znudzi?”.
Uśmiechnęła się smutno. „Oczywiście. Ale przypominają mi rodzeństwo z domu. Opieka nad nimi – to jak rodzina”.
Jej słowa ścisnęły go w piersi. Jego fortuna zbudowała mury, ale Rosa wypełniła dom ciepłem.
Dwa tygodnie później, po raz pierwszy od lat, wyszedł wcześniej z pracy. Wchodząc do pokoju dziecięcego, zastał Rosę czytającą bliźniętom.
„Tato!” Krzyczeli, biegnąc do niego. Ich ramiona obejmujące go w talii były jak objawienie.
„Czy mógłbym dziś wieczorem poczytać?” zapytał. Ich oczy rozszerzyły się, a potem rozbłysły. Przekręcał głupie głosy, rozśmieszając je do łez. Rosa uśmiechnęła się cicho w kącie.
Kiedy dzieci spały, odwrócił się do niej. „Dałaś im to, czego ja nie mogłem. Przypomniałaś mi, że wciąż jestem ich ojcem”.
Spuściła wzrok. „Potrzebują ciebie najbardziej”.
Następnego ranka Aleksander się zmienił. Śniadanie z bliźniakami, dojazdy do szkoły, wyjście z biura o 17:00. Jego życie kręciło się wokół nich, a nie odwrotnie.
Pewnego wieczoru, gdy Rosa przygotowywała się do urlopu, zatrzymał ją. „Przyszłaś tu jako pracownica” – powiedział delikatnie. „Ale stałaś się rodziną. Dziękuję”.
Łzy napłynęły jej do oczu. „Obiecaj tylko – nie pozwól im dorastać bez twojej miłości”.
Tej nocy Aleksander stał w drzwiach pokoju dziecięcego, patrząc, jak jego bliźniaki smacznie śpią. Rezydencja nie wydawała się już pusta.
W końcu zrozumiał: za pieniądze można kupić komfort, ale tylko miłość może stworzyć dom.
