A jednak w centrum tego wszystkiego, co stało się młodym prokuratorem, szukając po sobie śladu.
Ambicja młodości
Jason Miller został mianowany zaledwie kilka miesięcy temu. Bystry, cięty i zdesperowany, przez się, widziałeś tę trudność, jaka była naprawdę, ale taka, jaka mogła się stać: nagłówkiem. Dla niego skazanie weterana pokazałoby, że „sprawiedliwość nie faworyzuje innych”.
Gdy wstał, przemówił, głos Jasona zabrzmiał pewnie. „Ten człowiek nie jest bohaterem, za dowolnego go” – oznajmił, wskazał na Henry’ego. „To przestępca, który kryje się za starymi opowieściami i zakurzonymi medalami. Ale nie dajmy się zaślepić przeszłości. Jego prawdziwa postać jest tu przed nami – złodziej, kłamca, hańba”.
Na wdowni zapanował niepokój. Sędzia poruszył się na krześle. Ale Jason, napędzany ambicją, parł dalej.
Upokorzenie
Nagle, z nagłością, która wstrząsnęła salą, Jason ruszył w stronę weterana. Jego słowa ociekały pogardą. „Wiesz, co te medale teraz oznaczają? Nic. Absolutnie nic”.
Zanim ktokolwiek mógłby go powstrzymać, sięgnął w dół, szarpnął Henry’ego za pierś i wyrwał medale. Rozypadło na wypadek, a dźwięk rozłożony się po komnacie niczym huk wystrzałów.
Powietrze wypełniały westchnienia. Niektórzy widzowie zakryli usta. Inni szeptali z oburzenia.
Henryk ostatni nieruchomo. Jego choroby drżały, unosząc się nad pustą tkaniną, na której leżał medale. Zacisnął usta, zacisnął szczękę. Mężczyzna, który kiedyś dowodził żołnierzami, teraz próbuje się zmierzyć z kruchą postacią, upokorzony wobec obcych.
Ale jego oczy — spokojne, opanowane, nieprzerwane — ani na chwilę nie puszczone spojrzenie z twarzy Jasona.
Weteran stosowania
W sali sądowej panowała cisza, taka, że każdy szelest tekstu brzmiał ogłuszająco. Na ławie sędziowskiej Henry Wallace, siedemdziesięciodwuletni weteran wojenny. Jego srebrne włosy, światło, a bruzdy wyryte na twarzy, która objawia się ugryzieniami, daleko poza zasięgiem tego sądu.
Do marynarki przypięte były medale, które były lśniące na paradach wojskowych: symbole odwagi, nocy pod ostrzałem, dotrzymanych przez narodowi, które kiedyś na nim polegały. Każdy medal nosił ciężar poświęcenia – utraconych towarzyszy, blizny widoczne i ukryte.
