„Wygrałam, Paige” – powiedziała po prostu. „Szach-mat”.
Miesiąc później ślub, który organizowałam przez ponad rok, został odwołany, a wszyscy usługodawcy próbowali zatrzymać moje zaliczki. A co z Ericą i Stanem? Nie musieli się już skradać. Byli teraz oficjalną parą.
Po tym wyjechałam z miasta na kilka tygodni, zatrzymując się w różnych motelach i pracując zdalnie. Próbowałam zostawić wszystko za sobą i w końcu mi się udało. Kiedy byłam gotowa, wróciłam do domu i sprawiłam sobie kociaka.
Wtedy przyszło zaproszenie.
A teraz, rok później, stałam w samym środku ich uroczystości, zaproszona tylko jako świadek ich rzekomego zwycięstwa.
Założę się, że to moi rodzice ją do tego zmusili. Gdyby Erica postawiła na swoim, nie zaprosiłaby mnie. Może tylko by się chełpiła. Była okrutna jak cholera.
Ale Erica nie miała pojęcia i nikt nie wiedział, że nie ma mnie tu dziś wieczorem, by opłakiwać moją stratę.
Byłam tu, by Erica nigdy nie zapomniała tego, co mi zrobiła. I nigdy nie zapomni niespodzianki, którą przygotowałam na jej ślub.
Ceremonia była jak we mgle. Stałam z tyłu, ledwo słuchając, jak urzędnik paplał o miłości i oddaniu. Szczerze mówiąc, to były puste słowa.
Stan, ubrany w elegancki czarny smoking, spojrzał na Ericę z uczuciem, które uznałem za fałszywe. Ona z kolei uśmiechnęła się do niego, jakby zdobyła najwspanialszy skarb ze wszystkich.
O mało się nie roześmiałem.
Zdjęcie ma charakter poglądowy.
„Ciesz się, póki możesz, kochanie” – pomyślałem, popijając szampana.
Kiedy wesele się rozpoczęło, sala wypełniła się śmiechem i brzękiem kieliszków. Na dużym ekranie za parkietem wyświetlał się pokaz slajdów z ich zaręczynowych zdjęć, na których Stan unosił Ericę w górę, a ich czoła stykały się, uśmiechając się do siebie.
Szczerze mówiąc, gdybyś nie znał historii ich spotkania, założyłbyś, że byli naprawdę szczęśliwi.
I może tak było. Może właśnie takiego rezultatu się spodziewałem.
Ale nie zamierzałem tak po prostu się poddać. Nie zamierzałem odpuścić.
Dlaczego Erica miałaby dostać szczęśliwe zakończenie, zwłaszcza po całym cierpieniu i zdradzie, których doświadczyłem?
Nie. Nie ma mowy.
Wkrótce ich piękna bajka przybierze inny obrót.
Przemknęłam przez tłum niezauważona, moja elegancka czarna sukienka idealnie przylegała do mojej figury. Nie byłam ubrana jak gość. Byłam ubrana jak księżniczka i czułam się tak pewnie, jak od dawna.
Sięgnęłam po laptopa podłączonego do projektora i włożyłam pendrive. Po kilku kliknięciach i głębokim oddechu,
Czas na przedstawienie.
Pierwsze kilka sekund minęło niepostrzeżenie. Goście nadal popijali szampana i podjadali kanapki, pogrążeni w rozmowie. Para młoda przeciskała się przez tłum, zatrzymując się po drodze, by porozmawiać i przytulić się do ludzi.
Wtedy głos Stana wypełnił salę.
„Proszę, nie zostawiaj mnie!”
Na ogromnym ekranie wyświetlał się niewyraźny obraz z kamery monitoringu zamontowanej w mojej sypialni. Stan leżał na łóżku z twarzą zalaną łzami. Stałam po drugiej stronie i słuchałam, jak próbuje „wyjaśnić”, co zaszło między nim a moją siostrą.
