Ten penthouse – wart 2,8 miliona dolarów – był dokładnie tym apartamentem, który Victoria kiedyś nazywała domem swoich marzeń . Zwiedziła go lata wcześniej i wypełniła swoją tablicę wizualizacji zdjęciami widoku na Central Park.
Kiedy właściciel potrzebował szybkiej sprzedaży, kupiłem ją za gotówkę. Właśnie otrzymałem ofertę od Blackstone – starszego wiceprezesa zarządzającego portfelem luksusowych nieruchomości o wartości 500 milionów dolarów. Sama premia za podpisanie umowy była wyższa niż zarobiłem w ciągu dwóch lat.
Klucz do mieszkania miał być moim prezentem ślubnym.
Niespodzianką. Wyznaniem miłości.
Ale tej nocy, stojąc przed St. Regis, zmieniłam zdanie.
Poszedłem do pobliskiej włoskiej restauracji, usiadłem sam i zamówiłem makaron arrabbiata i kieliszek Chianti.
Trzydzieści minut później mój telefon zaczął wibrować na stole.
Czterdzieści siedem nieodebranych połączeń od Victorii.
Dwadzieścia trzy SMS-y.
„Grace, co to jest?”
„Czy to prawda? Zadzwoń do mnie natychmiast!”
„Proszę – to nie może być prawda”.
„Przepraszam. Pomyliłam się. Proszę, odbierz”.
Potem przyszła wiadomość od mamy:
„Co zrobiłaś? Wiktoria płacze na oczach wszystkich! Odbierz telefon!”
Robert również dzwonił — i to wielokrotnie.
Odwróciłem telefon ekranem do dołu i uśmiechnąłem się. „Poproszę jeszcze jedną lampkę wina” – powiedziałem kelnerowi.
Po raz pierwszy w życiu nie próbowałem się tłumaczyć. Nie musiałem. Prawda teraz przemawiała za mnie.
W tej sali balowej Victoria otworzyła kopertę w obecności kilkudziesięciu inwestorów. Początkowo się roześmiała – zakładając, że to żart.
Ale potem ktoś sprawdził stronę internetową Blackstone i znalazł moje zdjęcie na stronie zarządu, zaktualizowane trzy dni wcześniej.
Zaczęły się szepty.
Trzech inwestorów Roberta zdało sobie sprawę, że już mnie znali. Osobiście zarządzałem ich portfelami.
Kiedy Victoria doszła do części dotyczącej przekazania penthouse’u, cała sala balowa ucichła.
Pięćset osób dowiedziało się teraz tego, o czym ona nigdy nie chciała wiedzieć: siostra, którą nazywała nieudacznikiem, została jedną z najmłodszych osób na stanowisku kierowniczym w Blackstone.
Tej nocy Wiktoria straciła coś więcej niż tylko gościa.
Straciła swój wizerunek, dumę i dom, na który, jak jej się wydawało, zasługiwała.
Ja zjadłem makaron, wyłączyłem telefon i w końcu poczułem się wolny.
Część 4 – Opad
Trzy dni po ślubie zadzwonił mój telefon. To był tata.
„Grace, musimy porozmawiać. Spotkanie rodzinne dziś o siódmej”.
„Nie idę, tato.”
„Twoja siostra jest zdruzgotana. Twoja matka nie panuje nad sobą. Przynajmniej możesz się wytłumaczyć.”
„Wyjaśnij co? Że mam dobrą pracę? Że odniosłem sukces?”
Westchnął długo i ciężko. „Przyjdź tylko na godzinę. Proszę.”
„Nie zrobię tego” – powiedziałem cicho. „Oni dokonali swojego wyboru. Ja dokonałem swojego”.
Mimo to, spotkanie rodzinne odbyło się beze mnie.
Sarah, moja kuzynka, pisała mi SMS-y z informacjami na bieżąco.
Cały klan Mitchellów zebrał się w salonie moich rodziców – mama, tata, Victoria, Robert i połowa dalszej rodziny. Ci sami ludzie, którzy klaskali podczas przemówienia ślubnego Victorii, teraz siedzieli w niezręcznej ciszy.
Victoria wstała, trzymając moją wizytówkę jak dowód rzeczowy. Jej głos drżał, gdy czytała:
„Grace Mitchell. Starszy Wiceprezes ds. Przejęć Nieruchomości. Blackstone Real Estate Partners”.
Przez kilka sekund nikt się nie odzywał. Potem nastąpiły pytania.
„Jak długo tam pracowała?”
„Dlaczego nikt o tym nie wiedział?”
„Czy dlatego nie przyszła na ślub?”
Ciotka Patricia, która przyleciała z Bostonu na ceremonię, zmrużyła oczy. „Zaczekaj… Wiktorio, czy ty wycofałaś zaproszenie swojej siostry?”
W pokoju zapadła cisza.
Victoria spróbowała się uśmiechnąć. „Nie do końca nieproszona. Na liście było jakieś nieporozumienie i szczerze mówiąc, myślałam, że poczuje się nieswojo wśród współpracowników Roberta. Próbowałam ją chronić”.
Wujek James aż się roześmiał. „Ochronić ją? Jest dyrektorem w Blackstone, a myślałeś, że nie poradzi sobie z kilkoma inwestorami ze startupów?”
Prawda zaczęła wychodzić na jaw. Jak Victoria celowo usunęła moje nazwisko, nazwała mnie kompromitującą i powiedziała, że nie pasuję do „ludzi sukcesu”.
Następnie odezwał się Robert, jego ton był ostrożny. „Nie wiedzieliśmy o jej sytuacji. Gdybyśmy mieli…”
