W drodze Timmy bez przerwy paplał o zawodach pływackich i poszukiwaniach skarbów. „Myślisz, że będę najszybszym pływakiem, tato?”
„Myślę, że będziesz najodważniejszy” – uśmiechnął się Dave w lusterku wstecznym.
Kiedy dotarliśmy do wysokiej żelaznej bramy, Timmy otworzył usta ze zdumienia. Rezydencja stała jak zamek. Betsy czekała na schodach w swoim idealnym kremowym lnianym kostiumie.
„Oto mój duży chłopiec!” – zawołała.
Timmy pobiegł prosto w jej ramiona. Wyglądała na ciepłą, kochającą. Na chwilę moje serce się uspokoiło.
„Zaopiekujesz się nim?” – wyszeptałam.
„Oczywiście, kochanie. To rodzina” – odpowiedziała.
Uwierzyłam jej.
Telefon, który zmienił wszystko
Już następnego ranka, kiedy popijałam kawę, zadzwonił mój telefon. To był Timmy.
„Mamo?” Jego głos był cichy, przestraszony.
„Co się stało, kochanie?”
„Możesz po mnie przyjechać? Proszę? Babcia mnie nie lubi. Nie chcę zostać.”
Potem połączenie się urwało.
Oddzwoniłam. Poczta głosowa. Ręce mi się trzęsły, gdy próbowałam ponownie. Nic.
„Dave! Coś nie tak z Timmym!”
Wybrałam numer Betsy. Odebrała, radosna jak zawsze.
„Och, Alicia! Jak miło cię słyszeć.”
„Betsy, Timmy właśnie do mnie dzwonił. Był zdenerwowany. Co się dzieje?”
Westchnęła. „Ach, to. Po prostu ma problem z adaptacją. Wiesz, jakie potrafią być dzieci.”
„Nie, Betsy. Płakał. Daj go do telefonu.”
„Obawiam się, że jest zajęty imprezą przy basenie. Naprawdę, przesadzasz.”
Po czym się rozłączyła.
Serce mi waliło. Przez piętnaście lat znajomości z Betsy nigdy się ze mną nie rozłączyła.
„Wsiadaj do samochodu” – powiedziałam do Dave’a. „Zabieramy go do domu.”
Samotne krzesło przy basenie
Dwugodzinna jazda dłużyła się jak wieczność. W mojej głowie kłębiły się pytania. Czy przegapiłam znaki ostrzegawcze?
Kiedy dotarliśmy na miejsce, poszliśmy prosto na podwórko. Wokół nas rozbrzmiewał dziecięcy śmiech.
Siedmioro dzieci pluskało się w lśniącym basenie, ubranych w identyczne czerwono-niebieskie stroje kąpielowe, a wokół pełno było zabawek wodnych.
Ale jedno dziecko siedziało osobno.
