Mój syn stał tam, drżąc, a łzy spływały mu po twarzy, gdy z trudem chwytał oddech między szlochami. A tuż obok niego – pochylając się, mówiąc pospiesznym szeptem – stała kobieta, której nigdy wcześniej nie widziałam.
Jej twarz była obca. Jej obecność wydawała mi się niewłaściwa. W chwili, gdy mnie zauważyła, odwróciła się gwałtownie i odeszła, znikając w tłumie, zanim zdążyłam krzyknąć.
Wybór, którego żaden rodzic nie chce podjąć
Przez chwilę nie wiedziałam, co zrobić. Czy gonić nieznajomego? Czy zostać z synem?
Widok jego dyszącego ze łzami, z unoszącą się, drobną piersią, podpowiedział mi decyzję. Uklękłam, wzięłam go w ramiona i mocno przytuliłam. Jego maleńkie dłonie ściskały mnie z rozpaczą, gdy szeptałam bez przerwy: „Jesteś bezpieczny, kochanie. Mam cię. Jestem tutaj”.
Słowa, które zmroziły mi krew w żyłach
Ocierałam mu łzy, głaskałam po włosach i próbowałam uspokoić go na tyle, żeby przemówił. W końcu zapytałam drżącym głosem:
„Kochanie, kim była ta kobieta? Co ci powiedziała?”
