To, co nastąpiło później, stało się najgłośniejszym incydentem w barze wojskowym w historii internetu. Rodriguez znalazł się twarzą do dołu na barze, z ręką wykręconą za plecami w podręcznikowym chwycie. Cały lokal ucichł. Nikt nie widział, żeby Jessica się poruszyła.
Master Chief Fletcher, siedzący w narożnej kabinie i popijający trzecią whisky, odstawił szklankę z głośnym kliknięciem. Dwadzieścia pięć lat w operacjach specjalnych nauczyło go rozpoznawać pewne rzeczy – sposób, w jaki Jessica przechodziła z pozycji siedzącej do stojącej, precyzyjny kąt blokady ramion, rozkład ciężaru, który całkowicie unieruchamiał mężczyznę dwa razy większego od niej. To nie były ruchy z zajęć samoobrony. To była pamięć mięśniowa wpajana komuś tysiącami powtórzeń w sytuacjach, gdzie porażka oznaczała śmierć.
„Puść go”. Kapitan Hayes, jedyna oficer marynarki wojennej w grupie Rodrigueza, zrobiła krok naprzód – jej blond włosy były spięte w regulaminowy kok, a jej postawa emanowała autorytetem osoby przyzwyczajonej do posłuszeństwa. „Właśnie zaatakowałeś żołnierza Navy SEAL. Czy zdajesz sobie sprawę, w jakie tarapaty się wpakowałeś?”
Jessica puściła Rodrigueza i usiadła z powrotem na stołku, jakby nic się nie stało. Sięgnęła po telefon, zerknęła na ekran, a potem odłożyła go z powrotem. Jej ruchy były niespieszne, rozważne – jak u kogoś, kto oszczędza energię na długą zmianę.
Rodriguez podniósł się z baru, z twarzą czerwoną od zażenowania i wściekłości. Potarł nadgarstek w miejscu, gdzie chwyt Jessiki zostawił ślady. „Szczęśliwy strzał” – mruknął, ale w jego oczach malowała się niepewność. Przez wszystkie lata szkolenia, od kursów BUD/S po zaawansowane kursy operatorskie, nigdy nie został powalony tak szybko i tak czysto.
„Poproszę wodę” – zwróciła się Jessica do barmana, a w jej głosie słychać było lekki akcent ze Środkowego Zachodu, który łagodził brzmienie jej słów.
Z lodem”. Jake, barman – były żołnierz Rangersów z rękawami pełnymi wojskowych tatuaży pokrywającymi oba ramiona – przyglądał się Jessice z nowym zainteresowaniem, napełniając szklankę. Pracował w Anchor Point od trzech lat, widział wszelkie możliwe wojskowe pozy i cywilne konfrontacje. Ale to było inne. Prośba kobiety o wodę zamiast kolejnego piwa, sposób, w jaki jej oczy już skatalogowały każde wyjście, każdą potencjalną broń, każdą osobę, która mogłaby stanowić zagrożenie – to były nawyki, których nie dało się nauczyć na weekendowym seminarium samoobrony.
„To była Krav Maga” – dobiegł bełkotliwy głos z kąta. Thompson, posiwiały weteran po pięćdziesiątce w wyblakłej wojskowej kurtce, zachwiał się lekko, wstając. Jego oczy, choć zamglone alkoholem, miały ostrość sugerującą, że widział rzeczy, które większość ludzi widuje tylko w koszmarach. „Wojskowa Krav Maga, a nie rozwodniona wersja z siłowni”.
„Pff. Dimitri” – zawołał od stolika obok tarczy do rzutek. Prywatny kontrahent wojskowy był zbudowany jak lodówka – 125 kilogramów mięśni zdobytych w strefach konfliktów, gdzie zasady walki były bardziej sugestią niż prawem. Jego słowiański akcent zgęstniał z rozbawieniem. „Szczęśliwy traf, to wszystko. Mała pielęgniarka pewnie oglądała filmik na YouTube”.
Słowo „pielęgniarka” rozeszło się po tłumie. Ktoś rozpoznał Jessicę ze szpitala – widział ją w fartuchu w Coronado Medical Center. Szybko uformowała się narracja: zmęczona pracownica służby zdrowia jakimś cudem miała szczęście w starciu z elitarnym operatorem. Napięcie w tłumie nieco opadło, zastąpione przez rodzaj oczekiwania, który poprzedzał każdą bójkę w barze w miastach wojskowych.
Marcus, bramkarz – metr osiemdziesiąt, były marines z twarzą sugerującą, że zbyt wiele razy miał bliskie spotkania z ładunkami wybuchowymi – podszedł bliżej do rozwijającej się sytuacji. Ale Fletcher subtelnie uniósł rękę i Marcus się zatrzymał. Coś w wyrazie twarzy Master Chiefa sugerowało, że to musi się wydarzyć.
Drzwi zadźwięczały, gdy wszedł ktoś nowy. Elena Rodriguez – niespokrewniona z SEAL-em – wpadła do środka, wciąż nosząc identyfikator szpitalny. Jej wzrok natychmiast powędrował w stronę Jessiki, a na jej twarzy pojawił się niepokój. Pracowała z Jessicą na ostrym dyżurze przez dwa lata, widziała, jak radzi sobie ze wszystkim, od strzelanin gangowych po karambole z udziałem wielu samochodów, ze spokojem, który pochodził z czegoś głębszego niż wykształcenie medyczne.
„Jess!” – zawołała Elena. Ale Jessica ledwo dostrzegalnie pokręciła głową. Elena zatrzymała się, rozumiejąc niewypowiedziany komunikat. Znalazła miejsce przy barze, wystarczająco blisko, by pomóc, ale wystarczająco daleko, by uniknąć eskalacji sytuacji.
„Miałeś szczęście” – powiedział Rodriguez, a jego głos niósł się po barze. Odzyskał spokój, powołując się na brawurę, która pozwoliła mu przetrwać niezliczone misje. „Ale szczęście się kończy. Może rozwiążmy to porządnie – siłowanie się na rękę – tu i teraz?”
Koledzy z drużyny przyjęli tę sugestię z entuzjazmem. To był bardziej znany teren, rywalizacja czystej siły, gdzie technika liczyła się mniej niż surowa siła. Rodriguez nigdy nie przegrał w swojej drużynie walki na rękę. Jego bicepsy były wielkości głowy większości ludzi, a przedramiona porośnięte mięśniami od lat specjalistycznych treningów.
Jessica wzięła łyk wody. „Nie, dziękuję.”
„Boisz się?” – wtrąciła kapitan Hayes, a w jej głosie słychać było nutę protekcjonalności, typową dla cywilów nieznających wojskowej hierarchii. „Nie winię cię. Pokonanie kogoś w ataku z zaskoczenia to jedno. Stawienie mu czoła w prawdziwej walce to zupełnie co innego”.
