Zadzwoniłem do Eleanor. „Przypadek” – powiedziała – „jest możliwy. Prawdziwe pytanie brzmi: czy ten projekt jest dla ciebie wart zachodu?”
Przyszedłem na spotkanie. Umowa była solidna. Budżet hojny. Zespół był pełen szacunku. Podpisałem – z jasnymi granicami.
Przez trzy tygodnie trwała tylko praca: koncepcje, opinie, harmonogramy, postępy. Potem nadeszła wiadomość – Sheffield zaprezentuje nową linię na dużej gali branżowej. Obecność była zachęcana.
Jeśli Caldwellowie byli w pokoju, trudno. Nie byłem już tą samą osobą, co kiedyś.
Gala
Miałam na sobie głęboki szmaragdowy kombinezon, schludny bob z ciepłymi refleksami i pewność siebie, której nie czułam od lat. Thomas, dyrektor kreatywny, przedstawił mnie. Rozmowy płynęły. Ludzie słuchali.
Śmiech Richarda rozniósł się po holu. Nie musiałem się odwracać, żeby wiedzieć, że rodzina przyjechała. Kiedy to zrobiłem, Gregory przykuł moją uwagę. Jego wyraz twarzy się zmienił – najpierw zdziwienie, potem coś łagodniejszego. Podziękowałem barmanowi za drinka i poszedłem dalej.
Richard podszedł pierwszy. „Vanessa. Całkiem niezła niespodzianka.”
„Richard” – powiedziałem. „Jestem głównym projektantem organicznego rebrandingu Sheffield”.
Zamrugał. „Nie skojarzyłem. Westwood zajmuje się kreatywnością”.
„Tak” – powiedziałem. „Testy rynkowe są mocne”.
Poprawił postawę, oceniając, jak bardzo miniony rok mi zaszkodził. „Twoja praca… ewoluowała”.
„Nie ewoluował” – powiedziałem łagodnie. „Wrócił do swojego pierwotnego kierunku”.
Odchrząknął. „Patricia gdzieś tu jest”.
“Oczywiście.”
Thomas i ja ruszyliśmy w stronę sceny. Amanda stanęła nam na drodze.
„Nikt nie wspomniał, że bierzesz udział w tym projekcie” – powiedziała.
„Pracuję z Westwood” – odpowiedziałem. „Amanda, to jest Thomas”.
„Przyjemność” – powiedział Thomas. „Vanessa była wyjątkowa”.
„Jesteśmy rodziną” – powiedziała Amanda gładko. „A raczej byliśmy”.
„Przepraszam” – uśmiechnął się Thomas. „Musimy się przygotować”.
Na scenie mówiłem o filozofii projektowania i zachowaniach konsumentów, o łączeniu opakowań z doświadczeniami cyfrowymi, które faktycznie służą ludziom. Rozległy się ciepłe brawa. Z pierwszych rzędów zobaczyłem, jak Richard kiwa głową. Patricia zachowała spokój. Amanda szepnęła coś do przyjaciółki. Gregory ani na chwilę nie spuszczał mnie z oczu.
Po oklaskach
Zbierałem notatki, gdy Gregory przyszedł sam. „Wyglądasz dobrze” – powiedział.
“Dziękuję.”
„Nie wiedziałem, że jesteś w Seattle.”
„To było celowe.”
„Twoja prezentacja była imponująca. Zawsze byłeś utalentowany.”
„Zawsze tak jest” – powiedziałem. „Czas teraźniejszy”.
Spojrzał w dół, potem w górę. „Myślałem o tym, co się stało. O tym grillu. Zaśmiałem się. Nie stanąłem w twojej obronie. Terapia pomogła mi to zrozumieć”.
„Dziękuję za te słowa” – powiedziałem.
„Tęsknię za tobą” – wyszeptał.
Nie czułem triumfu, nie miałem ochoty na ponowne otwarcie tego, co zamknęliśmy. „Muszę być z moim zespołem” – powiedziałem. „Będziesz na jutrzejszych warsztatach?”
“Tak.”
„To możemy pójść na kawę później. Za pół godziny.”
Na jego twarzy odmalowała się ulga. „Dziękuję.”
Pojawiła się Patricia z idealnym uśmiechem. „Vanesso, jak miło widzieć, że dobrze ci się wiedzie”.
„Patrycja.”
„Brakowało nam ciebie na spotkaniach. Nikt nie robi takiego ciasta truskawkowego jak ty.”
„To ciekawe” – powiedziałem. „Pamiętam, jak moje stało w spiżarni, kiedy tiramisu Amandy było w centrum uwagi”.
Na jej twarzy pojawił się uśmiech. „Nieporozumienie, jestem pewna”.
„Wiele z nich” – odpowiedziałem uprzejmie. „Mam szczęście pracować w pomieszczeniach, gdzie takie rzeczy zdarzają się rzadko”.
Zawołano kolację. Wróciłem do Westwooda. Wieczór należał do pracy, a praca trwała.
Warsztat
Następnego dnia sesje potoczyły się szybko – analiza, strategia, harmonogramy. Przed moim wystąpieniem Amanda podeszła z kawą trzymaną nieco za mocno.
„Thomas bardzo dobrze o tobie mówi” – powiedziała.
„To znakomity reżyser” – odpowiedziałem.
„Nie wiedziałem, że osiedliłeś się w Seattle. Twoja prezentacja była mocna.”
“Dziękuję.”
„Ojciec rozważa przejęcie obsługi klienta po zakończeniu kampanii”.
„To jego wybór” – powiedziałem spokojnie. „Kontrakty Westwood chronią atrybucję twórczą. Thomas ostrożnie podchodzi do pracy swojego zespołu”.
Jej szczęka się poruszyła. Instruktor zawołał nas na miejsca.
Przedstawiłem integrację cyfrową. Pytania sypały się jak z rękawa. Kiedy Richard zapytał o harmonogram wdrożenia, odpowiedziałem, podając już ustalone standardy.
Na lunch wyszedłem, żeby odetchnąć. Patricia znalazła mnie na dziedzińcu.
„Zmieniłeś się” – powiedziała.
„Wróciłem do siebie” – odpowiedziałem. „Wróciłem do osoby, którą byłem, zanim próbowałem wpasować się w przestrzenie, które nie były dla mnie stworzone”.
„Rodziny są skomplikowane” – powiedziała. „Są pewne oczekiwania”.
„Twojego nauczyłem się przez siedem lat” – powiedziałem. „Nie interesuje mnie ocenianie, kto cierpi bardziej. Jestem tu, bo jestem dobry w swojej pracy”.
Coś przemknęło jej przez twarz – może początek szacunku. „Będziesz na kolacji zamykającej?”
“Tak.”
