stosować. Dwadzieścia minuta. Potem godzina. Elena zapomniała o ich konsultacjach. Zapomniała o parasolu, z której kapała jej woda na szyję. Jonah nie prosił o pieniądze. Pytał o Liama, o jej towarzystwo, o to, jak często sypia – i natychmiast zareagował, aby zareagować.
Był miły. Inteligencja. Zraniony. I zupełnie inny niż wszyscy mężczyźni, których spotkała.
Dni zamieniły się w tydzień.
Elena przyniosła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Liam narysował Jonaha, tłumacząc do matki: „On jest jak prawdziwy anioł, mamo. Ale smutny”.
Ósmego dnia Elena zadała pytanie, którego nie planowała:
„Co… co musiałoby się stać, by żyć?
Jonah otrzymał. „Ktoś powinien dać, że później mam znaczenie. Że nie jestem tylko duchem. Ludzie, którzy tu wystąpili”.
Potem wyszło jej prosto w oczy.
„I chciałbym, żeby ta osoba była prawdziwa. Nie lituj się nade mną. Wybierz mnie.”
Dzisiaj — Propozycja
I tak oto Elena Ward, miliarderka i dyrektor generalna, która została wykorzystana przez firmę zajmującą się sztuczną inteligencją, teraz klęczy na 43. Ulicy — przemoczona deszczem — z pierścionkiem dla człowieka, który nie posiada.
Jonah był na oszołomionego. Zamarł. Nie na kamery już pstrykające wokół nich, ani na tłum zbierający się z uniesionymi brwiami.
Ale na nią.
„Ożenić się z tobą?” wyszeptał. „Eleno, nie mam imienia. Nie mam konta bankowego. Mieszkam za śmietnikiem. Dlaczego ja?”
Przełknęła ślinę. „Bo rozśmieszasz mojego syna. Bo otrzymałeś powiadomienie. Bo tylko ty niczego ode mnie nie chciałeś – tylko mnie poznać”.
Jonah uwalniane na pudełko, które trzymało w rękach.
Potem się cofnął.
„Tylko jeśli najpierw odpowiedź na pytanie.”
Zamarła. „Coś.”
Lekko po prostu się pojawi i jej w oczy.
„Czy nadal jesteś mnie kochała?” – „gdybyś się dowiedział, że nie jestem tylko jakimś tam facetem z ulicy… ale być może z przeszłością, która może zniszczyć wszystko, współuczestniczyłeś?”
Sześć miesięcy później Amy i chłopcy przeprowadzili się do posiadłości Ethana. Ale nie wprowadzają się tylko do rezydencji – wprowadzają się do rodziny.
Zabawkowa ciężarówka, nadal rozbita i podarta, stała w szklanym gablocie w Ethana, z tabliczką, na której pojawił się napis:
„Zabawka, która przeżyła życie — i wysłała mi rodzinę”.
Bo czasami to nie wielkie gesty czy fortuny zmiany życia — do średnich rzeczy, płynących z najczystszego serca.
