Zgasiłam światło i ostrożnie przeszłam nad synami, kierując się w głąb domu.
Otworzyłam drzwi do naszej sypialni — pusto. Męża nie było o północy? Dziwne.
Poszłam sprawdzić pokój chłopców, przygotowując się na najgorsze.
Tylko dla zobrazowania. (Pexels)
Podeszłam i usłyszałam stłumione dźwięki. Cicho, nie zapalając światła, uchyliłam drzwi, żeby zobaczyć, co się dzieje. Głośno jęknęłam, gdy w przyćmionym świetle zobaczyłam Marka ze słuchawkami na uszach, z kontrolerem w dłoni, otoczonego pustymi puszkami po napojach energetycznych i opakowaniami po przekąskach. Ale to nie było najgorsze.
Pokój przeobraził się w istny raj dla graczy. Jedną ścianę zajmował ogromny telewizor, wszędzie wisiały diody LED, a to monstrum w kącie to chyba minilodówka.
Byłam w szoku. Mark nawet mnie jeszcze nie zauważył, zbyt pochłonięty grą, w którą grał.
Tylko dla zobrazowania. (Pexels)
Zerwałam mu słuchawki z głowy. „Mark! Co się, do cholery, dzieje?”
Mrugnął do mnie: „O, hej, kochanie. Wcześnie wróciłaś”.
„Wcześnie? Jest północ! Czemu nasze dzieci śpią na podłodze?”
Sięgnął po kontroler. „Och, wszystko w porządku. Chłopcy byli zadowoleni, śpiąc na dworze. Myśleli, że to przygoda”.
Wyrwałam mu kontroler. „Przygoda? Oni nie biwakują, Mark! Śpią na naszej brudnej podłodze w korytarzu!”
„Daj spokój, nie psuj im humoru” – powiedział, próbując odzyskać kontroler. „Wszystko jest pod kontrolą. Karmiłem ich i tak dalej”.
„Karmiłem ich? Masz na myśli pudełka po pizzy i lody w salonie?” Czułam, jak ciśnienie rośnie mi z każdym słowem. „A co z kąpielami? Albo, nie wiem, ich prawdziwymi łóżkami?”
Mark przewrócił oczami. „Wszystko w porządku, Sarah. Rozluźnij się trochę”.
