Wychowywałam córkę mojego męża, jakby była moją własną – a potem usłyszałam wyznanie, które mnie załamało

I  szła  dalej.

„Czy lubisz sztukę, Bells?” zapytała.

„Czasami” – powiedziała Bella, bawiąc się rękawem bluzy z kapturem. „Lubię spędzać czas z mamą na zajęciach plastycznych i rękodzielniczych”.

„Czy kiedykolwiek czujesz się… inaczej, kochanie?” – naciskała Carly.

„Inna, w jaki sposób?” zapytała Bella, marszcząc brwi.

„Jakbyś nie był dokładnie tam, gdzie powinieneś być?”

„Nie, ciociu Carly” – odpowiedziała po prostu Bella.

„Kochanie, czy masz sny, które nie mają sensu?” – zapytała cicho Carly.

„Carly, ona ma 13 lat” – powiedziałam, wybuchając niezręcznym śmiechem, włączając się do rozmowy. „W tym wieku wszystko wydaje się dziwne. Ale Bella jest mądra jak na swój wiek. I to prawdziwa dziewczyna dla dziewczynek”.

Carly też się roześmiała, ale jej śmiech nie dotarł do oczu. Nie powiedziałam tego na głos, ale w jej pytaniach było coś, co mnie zaniepokoiło. Nie były w żadnym wypadku przypadkowe. Szukały czegoś w mojej córeczce.

Później tego wieczoru, idąc po pranie z suszarki, mijałem kuchnię i ich zobaczyłem. Mark i Carly siedzieli na kanapie, rozmawiali cicho, a na stoliku kawowym stały szklanki whisky.

Dłonie Carly poruszały się szybko, a jej głos był ostry. Mark stał nieruchomo, z założonymi rękami i zaciśniętą szczęką.

Spojrzał na mnie raz przez ramię. Tylko raz.  Ale po tym jednym spojrzeniu wiedziałem.

Po tym jak odeszła, przyparłem go do muru.

„Co do cholery się dzieje?” – zapytałem.

„Ivy, usiądź” – powiedział.

Mój mąż usiadł ciężko na brzegu kanapy. Jego twarz była blada, jakby coś w sobie dusił przez o wiele za długi czas.

„Powinienem był ci powiedzieć dawno temu” – powiedział. „Bella nie jest… Bella  nie jest moim  dzieckiem”.