Dzień, który uważałam za idealny
Zawsze wierzyłam, że mój dzień ślubu będzie wypełniony wyłącznie miłością, śmiechem i łzami radości. Zamiast tego, ktoś z mojej przeszłości pojawił się znikąd i zamienił nawę w pole bitwy emocji.
Mam 25 lat, niedawno wyszłam za mąż i myślałam, że doświadczyłam już wszystkich możliwych dramatów rodzinnych – rozwodu, rozpraw o opiekę nad dziećmi, zaciekłych kłótni w sądzie. Wierzyłam, że nic mnie już nie zaskoczy. Ale się myliłam.
Bo gdy mój ojczym – mężczyzna, który mnie wychował, nauczył jeździć na rowerze i pokazał, jak dumnie wchodzić do każdego pomieszczenia – prowadził mnie w stronę mojego przyszłego męża, drzwi kościoła otworzyły się szeroko. I oto był. Mężczyzna, którego nie widziałam od szóstego miesiąca życia. Mój biologiczny ojciec.
Co tata dla mnie znaczył
Dla mnie słowo „tata” zawsze było skomplikowane. Mój biologiczny ojciec, Rick, odszedł, gdy byłam jeszcze niemowlęciem. I nie dlatego, że życie było dla niego trudne.
Jego rodzina była zamożna, interesy szły dobrze. Odszedł, bo, jak sam powiedział, nie chciał, żeby „płaczące dziecko go ograniczało”.
