Wychowywałam syna samotnie i dałam mu wszystko, co miałam – nawet mój fundusz emerytalny. Ale prosta zabawka mojego wnuka ujawniła druzgocącą prawdę o tym, jak niewiele to znaczyło dla chłopca, którego sprowadziłam na świat. Jeśli kiedykolwiek poświęciłeś się dla swoich bliskich, ta historia jest dla Ciebie.
Wkładasz całe swoje życie w ludzi, przekonany, że tylko miłość sprawi, że odwzajemnią Twoje uczucia. Ale czasami ta miłość sprawia, że łatwiej im Cię wykorzystać. Mam na imię Annie. Mam 60 lat. I całe życie żyłam z jedną fundamentalną wiarą: rodzina jest na pierwszym miejscu.
Mój mąż zmarł, gdy Thomas, nasz jedyny syn, miał siedem lat. Podejmowałam się każdej pracy, jaką mogłam znaleźć – sprzątałam toalety, byłam kelnerką, pracowałam na zmiany – żeby związać koniec z końcem.
Teraz mam czteroletniego wnuka o imieniu Max. Ma najpuszystsze loki i chrapliwy śmiech, który rozjaśnia nawet moje najciemniejsze dni. W zeszłym tygodniu pojawił się z jednym ze swoich plastikowych krótkofalówek, z rękami lepkimi od przekąsek.
Dla przykładu:
„Babciu Annie, to dla ciebie!”
Zaśmiałam się. „Po co to, kochanie?”
